Εδώ και
χρόνια έχω στο σαλόνι
την
ραπτομηχανή της πεθαμένης γιαγιάς μου
μια Σίγγερ προπολεμική από μαύρο μέταλλο
καμιά φορά
τις νύχτες παίρνει μόνη μπρος
και περπατάει
γαζώνει
αόρατα υφάσματα και ρούχα
απ τα
συρτάρια της βγαίνουν ψίθυροι και ομιλίες
κλωστές λιωμένες
και κουμπιά που φέγγουν
ακούγονται
κλάματα κι ένα παράξενο τραγούδι
σε γλώσσα εκκλησιαστική
σαν κάποιος να ψέλνει
κι άλλοτε
πάλι την ακούω να βελάζει
σα να είναι
κάτι ανάμεσα σε πρόβατο και μηχανή
και γυναίκα
να με
ξυπνάει βίαια μες στη νύχτα
να βάλουμε τα
κάρβουνα στο σίδερο
και τις
καρφίτσες στο σώμα
κι ακόμα να κόψουμε εγκαίρως τα πατρόν
για τα φτερά
των αγγέλων και τα ποιήματα.
No comments:
Post a Comment